ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΧΡΗΣΤΟΣ
Ο Χρήστος Αλεξάνδρου, από νεαρή ηλικία είχε πάθος με το αυτοκίνητο. Όχι ιδιαίτερα με την ταχύτητα αλλά με την όλη δομή του αυτοκινήτου. Από πόσα μέρη αποτελείται, πως λειτουργεί ο κινητήρας και άλλα τέτοια θέματα.
Φοίτησε στον Ευκλείδη όπου και πήρε τις πρώτες του γνώσεις πάνω σε αυτό που λέγεται αυτοκίνητο και γενικότερα αυτοκίνηση. Ήταν επίσης ιδρυτικό μέλος του Α.Ο.Θ., από τότε που τα γραφεία του ομίλου ήταν Τσιμισκή και Καρόλου Ντιλ γωνία. Και βέβαια το αποτέλεσμα ήταν, όπως άλλωστε συμβαίνει με τους περισσότερους που έχουν αυτή την ιδιαίτερη αγάπη για το τρίπτυχο αυτοκίνητο-οδήγηση-ταχύτητα, να αρχίσει να συμμετέχει σε αγώνες Ράλλυ…
Το αγωνιστικό «ταξίδι» του κύριου Αλεξάνδρου ξεκινάει το 1975 στο Ράλλυ Δ.Ε.Θ. με ένα Ford Escort Twin Cam και συνοδηγό τον Απόστολο Χατζηχρήστου.
Την επόμενη χρονιά το 1976, συνεχίζει να συμμετέχει με το Ford Escort, αλλά με συνοδηγό τον Δημήτρη Δημητριάδη, ενώ μόνο το Ράλλυ Δ.Ε.Θ. της χρονιάς εκείνης το κάνει με ένα Autobianchi A112 και συνοδηγό τον Δημητρίου Απόστολο.
Καλύτερα αποτελέσματα σαν οδηγός ήταν το 1976 στο Ράλλυ Θερμαϊκού, που τερμάτισε 7ος γενικής κατάταξης.
O Χρήστος Αλεξάνδρου όμως, ήταν από τους λίγους αγωνιζόμενους που δοκίμασαν να κάτσουν και στα δυο καθίσματα του αγωνιστικού αυτοκινήτου.
Πρώτη επαφή λοιπόν με το κάθισμα του συνοδηγού έγινε στο Ράλλυ Χαλκιδικής του 1976 στο Ford Escort Twin Cam, του Ιωάννη Λυκάκη, ενώ από το 1977 και για τα επόμενα πέντε χρόνια (1977 έως και 1981) είναι συνοδηγός του Γάκη Καλεμτζάκη. Το 1977 με ένα Fiat 124 Spider και από το 1978 έως και το 1981 με ένα Ford Escort RS 2000.
Υπεύθυνος για την καλή λειτουργία του αυτοκινήτου ήταν ο γνωστός μηχανικός της εποχής Κορνήλιος και καλύτερα αποτελέσματα από την θέση του συνοδηγού ήταν: η πρώτη θέση γενικής κατάταξης στο Ράλλυ Καβάλας, η έκτη θέση γενικής κατάταξης (και 3ος κλάσης 2/5) στο Ράλλυ Μακεδονίας (1980) και η όγδοη θέση γενικής (και 6ος κλάσης 2/5) στο Ράλλυ Κένταυρος (1981).
Συμμετείχε και σε δυο Ράλλυ Χαλκιδικής, το 1976 και το 1980. Δυστυχώς και στα δύο εγκατέλειψε, το 1976 από κιβώτιο ταχυτήτων και το 1980 από μηχανική βλάβη.
Σαν την πιο καλή στιγμή της καριέρας του, θεωρεί ότι ήταν η νίκη στο Ράλλυ Καβάλας με τον Γάκη, γιατί πάντα μια νίκη είναι το απόλυτο σε ένα αγώνα αλλά και για την περιπέτεια που είχαν πριν το τελείωμα του αγώνα.
Συγκεκριμένα αντιμετώπισαν ένα ηλεκτρικό πρόβλημα με αποτέλεσμα να μην έχουν φώτα. Τερμάτισαν λοιπόν έτσι το βράδυ στην Καβάλα. Νικητές χωρίς φώτα!
Όσο αφορά αντίστοιχα στην πιο άτυχη-άσχημη στιγμή ήταν στο Ράλλυ Μαύρο Ρόδο του 1980. Σε δυο Ειδικές Διαδρομές, στην περιοχή Λιβαδειά-Θήβα, πρόλαβαν το μπροστινό τους αυτοκίνητο, που όμως δεν τους «άνοιγε» να περάσουν!
Στο τερματισμό της δεύτερης Ειδικής κατέβηκε ο Γάκης από το αυτοκίνητο και διαπληκτίστηκε, με όλο του το δίκιο βέβαια, με τον οδηγό που ήταν μπροστά τους. Ήταν λίγο έντονο το σκηνικό που ακολούθησε, με αποτέλεσμα να τους αφαιρεθούν οι αγωνιστικές άδειες για ένα χρόνο!
Τελευταίος αγώνας της καριέρας του ήταν το Ράλλυ Εαρινό το 1981, που ήταν και το τέλος της ενεργής δράσης. Επειδή όμως σταμάτησε να συμμετέχει, δεν πάει να πει ότι σταμάτησε και να ασχολείται με τους αγώνες αυτοκινήτου. Ένεκα η δουλειά του, αγορά και πώληση μεταχειρισμένων αυτοκινήτων και ανταλλακτικών από το Βέλγιο, σε πρώτη φάση βοηθούσε τους αγωνιζόμενους με το να τους προμηθεύει αγωνιστικά ελαστικά της Michelin. Την εποχή εκείνη μάλιστα δεν υπήρχε η δυνατότητα σε κάποιον να κάνει έρευνα αγοράς για ένα τόσο εξεζητημένο προϊόν όπως το αγωνιστικό λάστιχο. Μετέπειτα και μέχρι σήμερα με την χρήση του διαδικτύου βρίσκεις ό,τι θέλεις.
Φόρτωνε λοιπόν το δικό του φορτηγό μαζί με τα ανταλλακτικά και λάστιχα Michelin, από το Βέλγιο, που έφερνε εδώ στην Ελλάδα και τα έδινε στους αγωνιζόμενους στο κόστος χωρίς κέρδος!
Παράλληλα, στάθηκε στο πλευρό του Γάκη Καλεμτζάκη, βοηθώντας τον πάρα πολύ στην εύρεση και μεταφορά αγωνιστικών αυτοκινήτων και ανταλλακτικών. Το 1981 μάλιστα πήγαν μαζί στο Βέλγιο για να φέρουν το Opel Ascona 400. Το αυτοκίνητο εισήχθη στη Ελλάδα σαν αμάξωμα, στάλθηκε ο κινητήρας σε οίκο αγωνιστικών κινητήρων στο Βέλγιο για να τελειοποιηθεί και όλο το υπόλοιπο αυτοκίνητο «στήθηκε» εδώ στη Θεσσαλονίκη από πράγματα που ήρθαν από το εξωτερικό.
Όλο το project, από την εύρεση του αυτοκινήτου και των ανταλλακτικών, η μεταφορά του στην Ελλάδα και η προετοιμασία του, πέρασε από τα χέρια του Χρήστου Αλεξάνδρου, ενώ το συνεργείο που έγινε η ετοιμασία ήταν του Αλεξανδρίδη, που ήταν τότε απέναντι από το σημερινό νοσοκομείο Ιπποκράτειο.
Επιπλέον, το 1990 όταν ο Γάκης πούλησε το Opel Manta 400 και έψαχνε να αγοράσει καινούργιο αγωνιστικό, πήγε πάλι μαζί του στο Βέλγιο και τον βοήθησε στη νέα του αγορά. Ήταν ένα Ford Sierra RS Cosworth από τον οίκο Bastos με πολλά ανταλλακτικά. Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο το οδηγούσε τον καιρό εκείνο, ο Robert Droogmans στο ERC (δεύτερος το 1989) και στο Πρωτάθλημα Βελγίου (Πρωταθλητής το 1988) και πάλι όλη η δουλειά πέρασε από τα χέρια του Χρήστου.
Ήταν και η τελευταία φορά που ενεπλάκη σε αγωνιστικά θέματα. Άνθρωπος που δεν κράτησε κακία σε κανέναν, χαμηλών τόνων αλλά και συνάμα πολύ σωστός επαγγελματίας.
Έκτοτε ασχολείται με την επιχείρηση του (εδώ να σημειώσουμε ότι ο κύριος Αλεξάνδρου ότι έκανε το έκανε μόνος του, είναι αυτοδημιούργητος) και τον συναντάμε που και που σε κάποιο αγώνα σαν θεατή…
