ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ
Αρκετοί αγωνιζόμενοι -της παλιάς φρουράς των αγώνων- ασχολήθηκαν πρώτα με τη μοτοσυκλέτα για λίγο διάστημα και έπειτα με το αυτοκίνητο.
Σήμερα θα μιλήσουμε για έναν αγωνιζόμενο που ασχολήθηκε και με το αυτοκίνητο αλλά και με τη μοτοσυκλέτα και μάλιστα επαγγελματικά στο ανώτερο επίπεδο…
Ο Χρήστος Αραμπατζής, γέννημα θρέμμα Θεσσαλονίκης. Ο πατέρας του είχε μαγαζί με ποδήλατα, στην οδό Φιλίππου από το 1959 έως το 1970. Έτσι από μικρό παιδί, ο Χρήστος, ασχολείται με τις δυο ρόδες. Το 1963, 14 χρονών παρακολουθεί τον πρώτο του αγώνα motocross στην πίστα που ήταν τον καιρό εκείνο στην περιοχή του Αλατίνη στην Θεσσαλονίκη. Ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που αμέσως αποφάσισε ότι έπρεπε να ασχοληθεί με τους αγώνες μοτοσυκλέτας…
Το 1964 γίνεται μέλος του ΜΟΒΕ και ξεκινάει μια πολύ μεγάλη και επιτυχημένη καριέρα στους δύο τροχούς. Ο ΜΟΒΕ ήταν ο πρώτος σύλλογος αυτοκινήτου και μοτοσυκλέτας στην Ελλάδα με έτος ίδρυσης το 1929, από τον εβραϊκής καταγωγής Μόις Μπέζα.
Ινδάλματα του, ο Γιώργος Ραπτόπουλος (πολυπρωταθλητής της εποχής στο motocross) και ο Σταύρος Γεωργιάδης ή «Βόρειος» όπως ήταν γνωστός στο χώρο του αυτοκινήτου. Εδώ να σημειώσουμε ότι και οι δυο αυτοί αναβάτες έκαναν μια πολύ επιτυχημένη καριέρα και στους αγώνες αυτοκινήτου, με πολλές συμμετοχές και έπαθλα.
Επιστρέφοντας στον Χρήστο τώρα, κοντά του ήταν τρεις αγωνιζόμενοι που είχαν την καλή διάθεση να τον μάθουν – διδάξουν τα μυστικά του motocross. Ο Αντώνης Τσίτσιλας, ο Ανέστης Μερεμετσάκης και ο Γιώργος Σωτηριάδης (και αυτός με μεγάλη καριέρα και στους αγώνες αυτοκινήτου τα επόμενα χρόνια).
Πρώτος αγώνας του Χρήστου Αραμπατζή, ήταν το 1967 στην πίστα των Μετεώρων, στην Θεσσαλονίκη, με ένα DKW. Δύσκολος αγώνας, αφού η πίστα ήταν χιονισμένη. Ο Χρήστος εντελώς αρχάριος, ξεκινάει από την τελευταία θέση και γύρο με τον γύρο ανεβαίνει στην κατάταξη, λέγοντας στον εαυτό του συνέχεια… «Χρήστο μην πέσεις»!
Τελικά τερμάτισε πρώτος, καταφέρνοντας να πάρει την πρώτη του νίκη!
Και εκεί ήταν που κατάλαβε ότι «το είχε» με τους δυο τροχούς και είναι και η στιγμή που του βγήκε και το ψευδώνυμο «ο γιος του ποδηλατά». Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι ο πατέρας του δεν ήξερε ότι πήρε μέρος στον αγώνα. Του το «σφύριξε» ο συνεργάτης του, εισαγωγέας και αντιπρόσωπος ποδηλάτων και DKW, κύριος Παπαδόπουλος (Καρόλου Ντιλ και Ερμού) και εξεπλάγην ευχάριστα τόσο για την συμμετοχή, όσο και πιο πολύ για τη νίκη.
Συνεχίζει όλη την χρονιά να συμμετέχει σε αγώνες. Μάλιστα είχε δημιουργηθεί και μια ομάδα τότε από τον κυρ. Χατζηκοκόλη (αντιπρόσωπος, εισαγωγέας μοτοσυκλέτας) με τους Χρήστο Αραμπατζή, Αντώνη Τσίτσιλα και Μιχάλη Πριζόνα, που οδηγούσαν Benelli 50 κ.εκ.
Τον καιρό εκείνον στο τέλος κάθε ράλλυ, υπήρχε μια δεξιοτεχνία σαν τελευταία ειδική διαδρομή, την οποία έκαναν και μοτοσυκλέτες. Θα του μείνει αξέχαστη η νίκη του στο Ράλλυ Σκρα Κιλκίς Λαχανά, όταν ο Γάκης Καλεμτζάκης κέρδισε στα αυτοκίνητα και αυτός κέρδισε στις μοτοσυκλέτες!
Το 1967 και το 1968 κερδίζει το Κύπελλο Β. Ελλάδος για τα 50 κ.εκ. και το 1972 μαζί με τον Ανέστη Μερεμετσάκη πηγαίνει στην Αθήνα και συμμετέχει σ’ έναν αγώνα στο Τατόι με μια Benelli 250 κ.εκ. Θα εγκαταλείψει από λάστιχο και είναι και η μοναδική φορά που συμμετέχει σε ασφάλτινη πίστα.
Το 1973 οι Αφοί Εμβολιάδη (εισαγωγείς ανταλλακτικών) δημιουργούν μια ομάδα με Steyr Puch, για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, με τους Χρήστο Αραμπατζή και Χρόνη Τοξίδη. Και οι επιτυχίες συνεχίζονται…
Πρώτος αγώνας motocross στην Αθήνα (στην πίστα στο Μπογιάτι) και ο Χρήστος Αραμπατζής κερδίζει την κατηγορία των 125 κ.εκ., νίκη που επανέλαβε και στον δεύτερο αγώνα στην ίδια πίστα.
Το 1975 διοργανώνει η ΕΛΠΑ το 1ο Ελληνοβουλγαρικό αγώνα στην Θεσσαλονίκη, στην πίστα στο Πανόραμα. Την πίστα την έστησε ο Χρήστος Αραμπατζής μετά από παρότρυνση του κυρ. Δαρδούφα, ενώ την επόμενη χρονιά (το 1976) το Ελληνοβουλγαρικό διοργανώνεται στην Αθήνα στην πίστα του Μαραθώνα. Εκεί ο Χρήστος Αραμπατζής κερδίζει την κατηγορία των 500 κ.εκ. οδηγώντας μια Yamaha 400 και είναι η πρώτη φορά που κερδίζει Έλληνας σε Ελληνοβουλγαρικό!
Ο Χρήστος Αραμπατζής, μετά την επιτυχία του Ελληνοβουλγαρικού, ήταν αυτός που έφερε την μοτοσυκλέτα στον Α.Ο.Θ., επί προεδρίας του κυρίου Σκανδάλη τότε. Αρωγοί της προσπάθειας βέβαια ήταν οι αείμνηστοι Γιάννης Ψηφίδης και Αντώνης Παρταλιός (επίτιμος Πρόεδρος του Α.Ο.Θ.), που μαζί με τον Χρήστο έφεραν -πέρα από τους αγώνες μοτοσυκλέτας- και τον επαγγελματισμό, όσο αφορά στη διοργάνωση ενός αγώνα motocross στην Β. Ελλάδα, με την αμέριστη συμπαράσταση και βοήθεια των Αλέξανδρο Δαρδούφα και Βασίλη Δεσποτόπουλου.
Και μαζί μ’ αυτό έφεραν και πληθώρα συμμετοχών, πολύ συναγωνισμό και σεβαστό αριθμό θεατών. Έτσι, την ίδια χρονιά (το 1976) καθιερώνεται και το Κύπελλο Β. Ελλάδος για το motocross σε όλες τις κατηγορίες. Υπήρχαν πίστες σε Καβάλα, Σέρρες, Δράμα, Γιαννιτσά και Θεσσαλονίκη…
Το 1977 είναι αυτός που βάζει την ιδέα και τον σχεδιασμό της πίστας και ο Α.Ο.Θ. διοργανώνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα αγώνα Auto–Moto Cross στην παραλία Θεσσαλονίκης, στην περιοχή που είναι σήμερα η Γενική Κλινική. Απόλυτη επιτυχία με 60 αυτοκίνητα και 30 μοτοσυκλέτες, αλλά και με πάρα πολύ κόσμο να παρακολουθεί…
Τον αναβάτη -εκτός Θεσσαλονίκης- που παραδέχεται είναι ο «ΝΑΜΝΑ» από την Αθήνα, η αλλιώς Τάσος Μυρογιάννης, που οδηγούσε μια Maico. Ήταν πρώην πυγμάχος, 60 κιλά και πάρα πολύ γυμνασμένος. «Άσπονδοι φίλοι», είχαν μεγάλες «κόντρες» και ήταν οι πρωταγωνιστές σε κάθε αγώνα που συναντιόντουσαν…
Επίσης θαύμαζε και τον συναθλητή του στην ομάδα του 1967, Μιχάλη Πριζόνα. Τον Ιταλό όπως τον φώναζαν (είχε έρθει από Ιταλία). Ήταν απίστευτος ο τρόπος που οδηγούσε στις αναβάσεις και στην πίστα μας είπε… Δεν μπορούσε κανείς να τον συναγωνιστεί. Δεν είχε αντίπαλο…
«Το δύσκολο στο motocross είναι οι κατηφόρες γιατί πρέπει να ξέρεις που και πότε να φρενάρεις και αντίστοιχα το ευχάριστο είναι τα άλματα και βέβαια όταν κυνηγιέσαι με έναν αντίπαλο για την πρώτη θέση»… μας εξομολογήθηκε…
Συνολικά, ο Χρήστος «μετράει» 12 χρόνια αγώνες motocross με πολλές συμμετοχές και ακόμη πιο πολλές διακρίσεις και τίτλους:
- Από το 1973 έως και το 1980 κέρδισε πέντε Πανελλήνια Πρωταθλήματα και στις τρεις κατηγορίες συγχρόνως, 125, 250 κ.εκ. και ανεξαρτήτου κυβισμού, με Steyr Puch και Yanaha.
- Από το 1976 έως και το 1982 κέρδισε πέντε φορές το Κύπελλο Β. Ελλάδος με Yanaha και KTM.
Φανταστείτε το μέγεθος της επιτυχίας, αφού έπρεπε να περάσουν 45 ολόκληρα χρόνια για να υπάρξει αναβάτης (και αυτός από την Θεσσαλονίκη) που να τον ισοφαρίσει στα πέντε Πρωταθλήματα. Ο Γιάννης Ντουρατσίδης αλλά σε δυο κατηγορίες την MXR (παλιά 125) και την MXR2 (παλιά 250).
Η άσχημη στιγμή στην καριέρα του που δεν θα ξεχάσει, είναι στον αγώνα της Θεσσαλονίκης στην πίστα του Πανοράματος το 1976. Είναι ο τελευταίος αγώνας της χρονιάς και ισοβαθμεί στην βαθμολογία με τον «ΝΑΜΝΑ». Και ενώ είναι 25 δευτερόλεπτα μπροστά, έρχεται ένας αναβάτης και τον εμβολίζει απροκάλυπτα!
Να σημειώσουμε ότι ο συγκεκριμένος αναβάτης είχε εγκαταλείψει τον αγώνα και κάποια στιγμή μπήκε ξανά στην πίστα και τον εμβόλισε επίτηδες, με αποτέλεσμα να χάσει πολύ χρόνο, να περάσει πρώτος ο «ΝΑΜΝΑ» και να τερματίσει 2ος, χάνοντας έτσι ένα ακόμη Πρωτάθλημα στα 500 κ.εκ.
Αλλά βέβαια υπήρχαν και οι ωραίες στιγμές…
Όπως το 1974, που ένας θεατής που τον παρακολουθούσε, εν ονόματι Νίκος Μαυρουλής (συμμετείχε αργότερα σε αγώνες αυτοκινήτου με το ψευδώνυμο «ΜΑΚΕΔΩΝ») του αγόρασε μια μοτοσυκλέτα που έφερε από την Ιαπωνία. Μια Honda 250 Elsinore. Του την έδωσε και πήγαν μαζί στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς για να τρέξει ο Χρήστος σε ένα αγώνα. Αγώνα στα 250 κ.εκ. στο Μπογιάτι, τον οποίο κέρδισε κιόλας!
Αγαπούσε αυτό που έκανε πάρα πολύ και πάντα ήθελε να υπάρχει εξέλιξη. Γι’ αυτό ήταν ο αγαπημένος εκτός των θεατών και των δημοσιογράφων, με τον Ιωάννη Παμπούκη (AutoMoto) το 1981 να του δίνει τίτλο στην στήλη του στην εφημερίδα «Ποιός είπε ότι γέρασε ο Αραμπατζής»…
Ο Χρήστος Αραμπατζής έστησε το moto cross στην Β. Ελλάδα, από σχεδιασμό πίστας, ετοιμασία και διοργάνωση αγώνα. Για να καταλάβετε το πως λειτουργούσε, θα αναφέρουμε το εξής…
Στα πρώτα χρόνια της καθιέρωσης του Κυπέλλου Β. Ελλάδος, ήταν μόνιμα στο βάθρο σε κάθε αγώνα και πιο πολύ στην πρώτη θέση. Κάποιοι αναβάτες εξέφρασαν μια «ενόχληση» γι’ αυτό. Έτσι ο Χρήστος είπε στην ΕΛΠΑ να τρέχει εκτός συναγωνισμού. Βέβαια η ΕΛΠΑ απάντησε ότι αυτό δεν γίνεται και έτσι ο Χρήστος είπε στις λέσχες που διοργάνωναν τους αγώνες να μην του δίνουν κύπελλο, όταν κέρδιζε, αλλά το κύπελλο του πρώτου να το δίνουν στον δεύτερο στην κατάταξη!
Επίσης ήταν αυτός που το 1973 ξαναέφερε στην επιφάνεια τον ΜΟΒΕ που ήταν σε αδράνεια κάποιο διάστημα. Ήταν 30 χρόνια στο ΔΣ και περίπου 20 χρόνια Πρόεδρος. Είχε τόσο μεγάλο αντίκτυπο η επιτυχημένη πορεία του στην Ελλάδα, που το 1977 τον κάλεσε η Steyr στην Αυστρία στην πόλη Gratz όπου ήταν και το εργοστάσιο. Εκεί μέσα στο εργοστάσιο, μπροστά σε 1.500 άτομα του έγινε απονομή του μεταλλίου, Μαρίας Θηρεσίας.
Αλλά ο Χρήστος Αραμπατζής έχει την δική του ιστορία και στους αγώνες αυτοκινήτου…
Πρώτος του αγώνας από το κάθισμα του οδηγού ήταν το 1978, το χωμάτινο 12ο Ράλλυ Δ.Ε.Θ., οδηγώντας ένα Autobianchi A 112 Abarth με συνοδηγό τον Βασίλη Τσιτσογιαννόπουλο. Δυστυχώς εγκατέλειψαν λίγο πριν το τέλος, από κολάρο βενζίνης.
Την επόμενη χρονιά 1979, συνοδηγός του είναι ο Αδάμ Παπαδόπουλος. Θα συμμετέχουν στο πρώτο αγώνα της χρονιάς, στο 10ο Ράλλυ Θερμαϊκού με το Autobianchi A 112 Abarth και την υπόλοιπη χρονιά με ένα Ford Escort RS 2000 MK I του Ανδρέα Σαλβάγκο:
1979 | 1ο Ράλλυ Κένταυρος: 17ος γενικής και 4ος κλάσης 2/5, 1ο Ράλλυ Σερρών: 5ος γενικής κατάταξης.
Στο 1ο Ράλλυ Σερρών έκανε μια πάρα πολύ καλή εμφάνιση. Στις πρώτες Ειδικές Διαδρομές «έγραφε» 2ο χρόνο γενικής συνέχεια, ώσπου ένα λάθος στις σημειώσεις του κόστισε πολύ σε χρόνο, «πέφτοντας» στην 25η θέση γενικής. Αλλά συνέχισε τον γρήγορο ρυθμό που είχε και κατάφερε να τερματίσει τελικά στην 5η θέση, εντυπωσιάζοντας τους πάντες.
Το 1979 θα αρχίσει να συμμετέχει και σε αγώνες auto cross με το Autobianchi A 112 Abarth. Καλύτερη επίδοση στην πίστα της Μίκρας στην Θεσσαλονίκη, όπου «ήρθε» 3ος γενικής.
Το 1981 θα πάρει μέρος σε μια δεξιοτεχνία στην ΧΑΝΘ, με ένα Fiat 500αράκι δανεικό από ένα φίλο του και θα κερδίσει τον αγώνα, ενώ το 1985 συνοδηγός του θα είναι ο Ιωάννης Ζιρζίρης και την χρονιά εκείνη θα οδηγεί ένα Opel Kadett GT/E, αυτοκίνητο του αείμνηστου Γιάννη Ψηφίδη.
Το 1987 θα πάρει μέρος και στην Ανάβαση Ζαγκλιβερίου που διοργάνωνε ο Α.Ο.Θ. πάλι με το Opel Kadett GT/E του Γιάννη Ψηφίδη. Και η Ανάβαση στο Ζαγκλιβέρι θα είναι και ο τελευταίος αγώνας του Χρήστου Αραμπατζή, με την οποία θα τελειώσει το αγωνιστικό του ταξίδι στους δύο, αλλά και στους τέσσερις τροχούς.
Μπορεί να σταμάτησε να είναι ενεργός αγωνιζόμενος, αλλά συνέχισε να δίνει το παρών και να βοηθάει από άλλη θέση. Από αυτή του αλυτάρχη – αγωνοδίκη έως και το 2010 σε αγώνες motocross. Και ήταν τόσο συχνή η εμπλοκή του, που οι φίλοι – συναθλητές του τον «πείραζαν», βγάζοντας το παρατσούκλι «αρχιαλήτης»…
«Έρωτας του» οι αγώνες αυτοκινήτου, τα Ράλλυ. Του φαινόταν πολύ εύκολη η οδήγηση σε χωμάτινες ειδικές διαδρομές με αυτοκίνητο, ειδικά με πίσω κίνηση.
Και αυτό γιατί είχε πολύ μεγάλη εμπειρία από τη μοτοσυκλέτα σε χωμάτινη επιφάνεια και γιατί ήταν πολύ γυμνασμένος (λόγω motocross), εν αντιθέσει με τους υπόλοιπους οδηγούς ράλλυ που ήταν αγύμναστοι...
Ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη του για τους δυο αλλά και τους τέσσερις τροχούς που πολλές φορές άφηνε την δουλειά του και έτρεχε για την ετοιμασία και διοργάνωση ενός αγώνα.
Ένας πραγματικός λάτρης του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Μια μορφή για τον χώρο, από τους ανθρώπους που πρέπει να υπάρχουν για να πάει το άθλημα μπροστά…
«Η εμπειρία από τους αγώνες είναι μαθήματα στην ζωή»...
