ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΑΡΑΒΟΣΙΤΑΣ
Όλες οι πόλεις έχουν τη δική τους ιστορία στον μηχανοκίνητο αθλητισμό, μέσα από τους τοπικούς αγωνιζόμενους. Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε στην πόλη της Κατερίνης, για να μιλήσουμε – θυμηθούμε παλιές καλές στιγμές με τον κύριο Αναστάσιο Αραβοσιτά…
Ο κύριος Τάσος -όπως του αρέσει να τον φωνάζουν- έχει καταγωγή από την Αθήνα. Μεγάλωσε και έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στο Κολωνάκι, σε ένα παλιό κλασικό αρχοντικό σπίτι. Τα ερεθίσματα που είχε, πάρα πολλά…
Καταρχάς στην πλατεία Κολωνακίου «η φώλια του κούκου» όπως την έλεγε ο ίδιος, υπήρχαν τα κλασικά καφέ της εποχής, ανάμεσα τους και το Βυζάντιον, ενώ υπήρχε και ο «μπιντές». Ένα υπερυψωμένο μέρος με τραπεζάκια. Εκεί καθημερινά ήταν το στέκι ορισμένων αγωνιζόμενων… Τάκης Κοσμετάτος (είχε κοτοπουλάδικο στην πλατεία), «Μαύρος», Βουρδουμπάκης, ο ηθοποιός Αλέκος Τζανετάκος και πολλοί άλλοι…
Ο Τάσος και οι φίλοι του λοιπόν μάζευαν χαρτζιλίκι από τους γονείς τους για να πάνε να κάτσουν εκεί, για να δουν και να ακούσουν διάφορα από αυτούς τους οδηγούς, ήσυχα και κυρίως με σεβασμό…
Ο πρώτος αγώνας που παρακολούθησε ήταν μετά από παρότρυνση του ξαδέλφου του, το 1957 η Ανάβαση Πάρνηθας. Παρακολούθησε τον αγώνα μαζί με τον ξάδερφό του αλλά μαζί και με τον θείο και την θεία του. Ήταν τόσο μεγάλη η έκπληξη από τον φοβερό ήχο των αγωνιστικών αυτοκινήτων, που μόλις περνούσε κάποιο αγωνιστικό, έβαζαν το χέρι τους στην άσφαλτο για να δουν αν έχει ζεσταθεί!
Πρώτη επαφή από πιο κοντά, ήταν το 1966 στο Α΄ Ράλλυ Τύπου (νικητές ο Κώστας Καββαθάς – Κ. Παπαϊωάννου με NSU), 16 χρονών τότε, όπου πήγε για να βοηθήσει τον ξάδελφο του, μέλος του αγωνιστικού τμήματος της ΕΛΠΑ, που ήταν κριτής στο ΣΕΧ στην Άμφισσα. Έπαιρνε το καρνέ από τον συνοδηγό και το έβαζε στο ειδικό μηχάνημα που υπήρχε τότε για να σφραγίσει τον χρόνο.
Ένας ακόμη αγώνας που θα του μείνει χαραγμένος στην μνήμη, είναι ο αγώνας ταχύτητας στο Τατόι το 1969. Και δεν είναι τόσο ο αγώνας, όσο η περιπέτεια μέχρι να φθάσει στο Τατόι. Πήγε με τους φίλους του από το Κολωνάκι στην πίστα, αλλά όλη η παρέα χρησιμοποίησε ποδήλατα. Ο Τάσος όμως δεν είχε και δανείστηκε το ποδήλατο του μανάβη που ήταν δίπλα στο σπίτι του χωρίς όμως να του το πει. Και βέβαια όταν έφθασε το απόγευμα στο σπίτι, τον περίμενε η μητέρα του με την παντόφλα στο χέρι, το drone της εποχής, όπως μας είπε. Εδώ να πούμε ότι νικητής στον αγώνα ήταν ο Σταμάτης Κόκοτας με BMW 2002 Ti Alpina.
Είχε και άλλες πολλές τέτοιες ιστορίες από την νεανική ηλικία, μέχρι που έφθασε ο καιρός και αποφάσισε να ασχοληθεί πιο ενεργά – σοβαρά με το θέμα: αγώνες αυτοκινήτου. Έτσι, το 1974 είναι ιδρυτικό μέλος της ΑΛΑΣ (Αγωνιστική Λέσχη Άσπρα Σπίτια). Δυο χρόνια μετά, το 1976 θα τρέξει το πρώτο του αγώνα σαν οδηγός με ένα Datsun 120 A. Το Ράλλυ Φθιώτιδος με συνοδηγό τον Νίκο Μπερσίμη, όπου θα τερματίσουν 3οι στην κλάση τους, ενώ θα είναι μαζί και το 1977.
Το 1979 συνοδηγός του θα είναι ο Τάσος Γιατρέλης και αυτοκίνητο το ίδιο Datsun 120 A, που είναι και το μοναδικό αγωνιστικό αυτοκίνητο που θα οδηγήσει στην καριέρα του.
To 1980 καθ΄ υπόδειξη του φίλου του Νίκου Τσάδαρη, στο κάθισμα του συνοδηγού θα είναι ο Παντελής Μέξης, ενώ τα επόμενα τρία χρόνια (1981, 1982 και 1983) δίπλα του θα βρίσκεται ο Παναγιώτης Πετρόπουλος.
Το Ράλλυ Κένταυρος του 1983 θα είναι ο τελευταίος αγώνας του Τάσου από το κάθισμα του οδηγού. Αλλά επειδή όπως είπαμε ήταν «ανήσυχο νιάτο» και ήθελε να έχει μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για το τί είναι αγώνας Ράλλυ, κάθισε και στο κάθισμα του συνοδηγού…
Αρχής γενομένης από το Ford Escort 1600 MK I του Μπάμπη Ζησόπουλου το 1978, στο Εαρινό Ράλλυ. Μαζί τρέξανε και το 1979, με εξαίρεση μόνο στο Ολυμπιακό Ράλλυ που έτρεξε με τον Στέλιο Αράπη με μια Opel Ascona A.
To 1980 θα συνοδηγήσει με τον Δημήτρη Προκοπίου σε ένα Ford Escort 1600 MK I, με το οποίο μάλιστα στο Ράλλυ Κρήτης θα τερματίσουν στην 3η θέση του Gr 2.
Την ίδια χρονιά θα τρέξει συνοδηγός και στο 5ο Ράλλυ Χαλκιδικής, με τον φίλο του, οδηγό επίσης από την Κατερίνη, Γιώργο Σκουλαριώτη με μια BMW 2002. Δυστυχώς όμως θα εγκαταλείψουν στην 5η ειδική διαδρομή «Ολυμπιάδα 1».
Την διετία 1982 – 1983 θα είναι συνοδηγός του Βασίλη Ποτουρίδη με ένα Ford Escort RS MK II. Γνωρίστηκαν σε ένα auto cross, στο Κιλκίς που έτρεχε ο Ποτουρίδης και όταν τουμπάρισε το Ford Escort, ο Τάσος ήταν ένας από τους θεατές που βοήθησαν να ξανακάτσει στις ρόδες του το αυτοκίνητο.
Θα συμμετάσχουν σε όλους τους αγώνες του Κυπέλλου Β. Ελλάδος με καλύτερα αποτελέσματα την 16η θέση γενικής κατάταξης και 2η κλάσης Α/8 στο Ράλλυ Θερμαϊκού του 1983 και την 10η θέση γενικής κατάταξης και 2η κλάσης Α/8 στο Ράλλυ Μακεδονίας της ίδια χρονιάς (1983).
Την επόμενη χρονιά θα ξανατρέξει με τον παλιό του οδηγό, τον Δημήτρη Προκοπίου, με το νέο του αυτοκίνητο, ένα Ford Escort MK II.
Στο Ράλλυ Βοιωτίας μάλιστα θα τερματίσουν στη 3η θέση του Gr 2/15.
Την ίδια χρονιά θα τρέξει και ορισμένους αγώνες στην Β. Ελλάδα με τον Παναγιώτη Βογδάνο και ένα Opel Kadett GT/E. Μάλιστα, έκαναν μια πολύ καλή εμφάνιση στο Ράλλυ Θερμαϊκού, τερματίζοντας στην 4η θέση γενικής κατάταξης και στην 2η θέση Gr 2/17.
To 1985 θα συνεχίσει με τον Παναγιώτη Βογδάνο και το Opel Kadett GT/E, με το Ράλλυ Μακεδονίας της χρονιάς εκείνης να είναι και ο τελευταίος αγώνας του Τάσου από το κάθισμα του συνοδηγού και το τέλος ενός ταξιδιού μέσα σε ειδικές διαδρομές που κράτησε 10 χρόνια!
Αλλά υπάρχει και συνέχεια…
Από εκεί και πέρα (από το 1986) ασχολήθηκε με αγώνες με φορμουλάκια! Ήταν αυτός που καθιέρωσε τους αγώνες αυτούς στην Ελλάδα, από τον καιρό που ήταν ακόμη στην ΑΛΑΣ.
Ένας γνωστός του από την Γαλλία του έφερε τα πρώτα σχέδια και όταν ήρθε στην Κατερίνη, μαζί με τον Γιάννη Αθανασιάδη από την Καλλιθέα Ελασσόνας, ο οποίος είχε και αυτός κάτι σχέδια έγινε πιο ολοκληρωμένη δουλειά.
Μεγάλη ανάπτυξη των αγώνων auto cross με φορμουλάκια, υπήρξε τις χρονιές 1992, 1993 και 1994, με αγώνες σε Βέροια, Κοζάνη, Καρδίτσα, Λαμία, Ελασσόνα, Κατερίνη και σε άλλες πόλεις. Βέβαια και ο Τάσος είχε το δικό του φορμουλάκι, ιδιοκατασκευή δική του, με το οποίο έτρεξε σε πολλούς αγώνες σ’ όλη την Ελλάδα…
13 Δεκεμβρίου 1992 | 1ο Auto Memorial Nino
Στα τέλη του 1992 διοργανώθηκε το 1ο Memorial Nino. Ένας αγώνας αφιερωμένος στην μνήμη του αδικοχαμένου οδηγού Κώστα Σαμαρόπουλου – «Νίνο», που έγινε στην χωμάτινη πίστα της Νέας Αρτάκης στην Χαλκίδα. Βέβαια από τον αγώνα δεν θα μπορούσε να λείπει ο Τάσος, που συμμετείχε με το φορμουλάκι του…
Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι το συγκεκριμένο φορμουλάκι σήμερα βρίσκεται στα χέρια του Πέτρου Κράχτη, ιδιοκτήτη της πίστας καρτ στο Κουλούρι στην Λάρισα, ο οποίος συνέχισε την αγωνιστική δραστηριότητα του Τάσου, συμμετέχοντας με το φορμουλάκι αυτό σε αρκετούς αγώνες, με τελευταία εμφάνιση στις 13 Δεκεμβρίου 1998 στο 7ο Memorial Nino, στην πίστα στα Μέγαρα.
15 – 17 Σεπτεμβρίου 1995 | 28ο Ράλλυ Yu.
Τελευταία φορά που ο Τάσος θα πάρει μέρος σε αγώνα ράλλυ, είναι το 1995, στο ράλλυ Yu. Ένας αγώνας Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Τώρα πια Σερβία και ο αγώνας λέγεται Ράλλυ Σερβίας. Ο αγώνας ήταν ασφάλτινος και είχε έδρα το Βελιγράδι. Ο Τάσος ήταν συνοδηγός του Nicolic Nenad σε ένα Zastava Yugo 55, με το Νο 47 στις πόρτες.
Μια πολύ καλή εμφάνιση, τερματίζοντας στην 17η θέση της γενικής κατάταξης και στην 4η θέση της κλάσης Ν/1, ενώ έτσι τελειώνει το κεφάλαιο «αγώνες αυτοκινήτου» για τον Τάσο Αραβοσιτά, ένα κεφάλαιο που άνοιξε το 1976 και έκλεισε αισίως το 1995!
Είκοσι χρόνια γεμάτα αγώνες, χαρές, γέλια, όμορφες και άσχημες στιγμές και πάνω από όλα αγάπη γι’ αυτό που ονομάζεται αυτοκίνητο.
Από τις πιο ευχάριστες στιγμές της καριέρας του, δεν θα ξεχάσει τους αγώνες που έκανε σαν συνοδηγός του Βασίλη Ποτουρίδη. Αγώνες γεμάτοι γέλια, αστεία και κωμικοτραγικές καταστάσεις. Φανταστείτε στο Ράλλυ Θερμαϊκού του 1983, κάθε φορά που έφθαναν στο κοντρόλ, ο Βασίλης ρωτούσε τους ανθρώπους της οργάνωσης αν έχουν να του δώσουν «ταλκ»! Και όταν τον ρωτούσαν γιατί… …τους απαντούσε: «ακουμπάν οι ώμοι μας και δυσκολεύομαι να οδηγήσω»!
Αντίστοιχα στις κακές αναμνήσεις, μια είναι το 1978 στο Ράλλυ Εαρινό, συνοδηγός του Μπάμπη Ζησόπουλου με το Ford Escort, όταν στο βραδινό σκέλος του αγώνα, στο service έξω από το Λουτράκι, ο μηχανικός τους άφησε δυο μπιτόνια με βενζίνη και δυο με νερό. Ο Τάσος πήρε κατά λάθος τα μπιτόνια με το νερό και τα άδειασε στο ρεζερβουάρ. Ξεκίνησαν να φύγουν και σε 200 μέτρα ο κινητήρας έσβησε, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν.
Και μια δεύτερη το 1985, στο Ράλλυ Μακεδονίας με τον Παναγιώτη Βογδάνο και το Opel Kadett GT/E, που εγκατέλειψαν στην προτελευταία ειδική του αγώνα, «Γαλαρινός 2», τη στιγμή που διεκδικούσαν μια θέση στο βάθρο της κατηγορίας τους.
Ο Τάσος Αραβοσιτάς, άφησε την πόλη που μεγάλωσε, την Αθήνα και μετακόμισε στη πόλη της Κατερίνης το 1980. Επαγγελματικά όσο ήταν στην Αθήνα δούλευε στο Αλουμίνιο Ελλάδος και όταν πήγε στην Κατερίνη διατηρούσε κατάστημα με αξεσουάρ και ανταλλακτικά αυτοκινήτων για 25 χρόνια.
Παράλληλα, ο Τάσος ήταν τεχνικός έφορος στους αγώνες, από τους πρώτους στον χώρο της Β. Ελλάδος και συμμετείχε ενεργά στις διοργανώσεις της ΑΛ Πιερίας (η λέσχη που υπήρχε τον καιρό εκείνο στην Κατερίνη). Μάλιστα από την θέση του οργανωτή στην πίστα της Καλλιθέας έχει διοργανώσει 11 αγώνες καρτ!
Όπως είναι φυσικό είναι λάτρης εκείνης της παλιάς καλής εποχής των αγώνων, με τις πολλές ειδικές διαδρομές, που η περιπέτεια και η αδρεναλίνη ήταν στα ύψη, όπως επίσης η αντοχή του πληρώματος και του αυτοκινήτου. Που πρώτα από όλα ήταν η ευχαρίστηση της συμμετοχής σε ένα αγώνα και πολύ περισσότερο του τερματισμού και όχι οι χρόνοι και τα κύπελλα.
Τώρα συνταξιούχος πια, βρίσκεται σε ειδικές διαδρομές σαν θεατής, πάντα μαζί με τον υιό του τον Μπάμπη. Ο οποίος Μπάμπης (το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει) είναι στο ΔΣ του ΜΟΘ (Μοτοσυκλετιστικός Όμιλος Θεσσαλονίκης) και συνεχίζει το έργο του πατέρα του…
